بـد زبانى
یکى از شیوه‌هاى بد و غیر مشروع در برخورد با اندیشه‌هاى مخالف، توهین و فحاشى است، در حالى که قرآن کریم با صراحت تمام این گونه اعمال را رد کرده و فرموده است:
«ولا تسبّوا الّذین یدعون مِن دونِ اللّه فیسبّوا اللّه عَدْواً بغیر علم...؛ به کسانى که جز خدا را می‌خوانند دشنام مدهید، آنان نیز از روى دشمنى و به نادانى خدا را دشنام خواهند داد».(سوره‌ى انعام، آیه‌ى 108)
حضرت علی(ع) وقتى که شنید لشکریانش به لشکریان معاویه دشنام داده‌اند، فرمود:
«إنى أکره لکم أن تکونوا سبّابین و‌لکنکم لو وصفتم أعمالهم و‌ذکرتم حالهم کان أصوب فى القول و‌أبلغ فى العذر و‌قلتم مکان سبّکم إیّاهم، اللّهم احقن دمائنا و‌دمائهم و‌أصلح ذات بیننا و‌بینهم و‌اهدهم من ضلالتهم حتى یعرف الحق من
جهله و‌یرعوى عن الغى و‌العدوان من لهج به».(نهج البلاغه، خطبه‌ی206)
من خوش ندارم که شما دشنام دهنده باشید، امّا اگر کردارشان را بیان می‌کردید و حالاتشان را یاد‌آور می‌شدید، به صحیح نزدیکتر و از نظر معذور بودن رساتر بود. (اى کاش) به جاى دشنام به آنان، می‌گفتید: خداوندا!
خون ما و آنان را حفظ کن، بین ما و بین آنان را اصلاح نما و هدایتشان نما تا هر که حق را نمی‌داند آن را بشناسد و هر که حریص در ظلم و عدوان است از آن برگردد».
قرآن مجید و امام اول شیعیان هر دو در پرهیز از توهین و فحاشى اصرار دارند و ما که خود را از پیروان راستین این دو می‌دانیم، انواع فحش‌ها و ناسزاها در بیانمان حکم فرماست، به کافران و مشرکان و یهودیان و... بد
زبانى می‌کنیم بماند، حتى مسلمانان نیز از فحش، لعن و توهین بی‌بهره نیستند.
به سخنان خود و دیگران از صبح تا شب توجه و دقت کنید و یا آنها را با ضبط صوت، ضبط کنید و دوباره گوش کنید تا معلوم گردد که چه قدر ناسزا ـ صبح تا شب در بین افراد ـ رد و بدل می‌شود. وقتى ناسزا به لشکریان
معاویه جایز نباشد و وقتى به کفار و مشرکان، فحاشى ممنوع باشد، روشن است که فحش دادن به یک فرد مسلمان، گناه کبیره است.
سخنان ناروا در این زمان، زشتى بیشترى دارد، زیرا که با پیشترفت علوم و فنون، همه از حال یکدیگر باخبرند و وقتى می‌شنوند که شیعیان هر سخنى را بر‌زبان جارى می‌سازند، به دین و ائمه ما بدبین می‌شوند که
این خود گناهى بس بزرگ است. ائمه اطهار به ما سفارش کرده‌اند:
تلاش کنیم تا براى آنان زینت باشیم:
«کُونُوا لنا زَیناً ولا تکونوا عَلَینا شَیناً؛
براى ما زینت باشید و موجب زشتى مباشید».1 علاوه براین وقتى ما فحش بدهیم و معبودان یا محبوبان آنان را مورد لعن قرار دهیم، آنان هم مقابله به مثل می‌کنند و معبود یگانه و یا پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) را که
محبوب ما هستند، مورد اهانت قرار می‌دهند و آیه‌ى قرآن دقیقاً به همین نکته اشاره کرده است. دو روایت است که پیامبر‌اکرم(ص) به فردى که از او سفارشى خواست فرمود:
«لا تسبّوا النّاس فتکتسبوا العداوة بینهم؛
به مردم فحش ندهید تا کسب عداوت میان آنها کنید.(دشمنتان شوند)».2
پی نوشت ها:
1. وسائل الشیعه، ج12، ص8
2. کافی، ج2، ص360.
منبع:
http://www.al-shia.org
برچسب ها : مباحث تربیتی ,
